శ్రీవిద్యా ప్రస్థానం-16

శ్రీవిద్యా ప్రస్థానం

(సాధనా సిద్ధికి ఓ సామాన్యుడి ఆధ్యాత్మికాప్రయాణం)

- శ్రీభువనానంధనాథులు

16

తర్వాత రెండు నెలలు అంతా మామూలుగా సాగింది. చంచల్ సాధన యధావిధిగా సాగిపోయింది. బాహ్యంగా కానీ, అంతరంగా కానీ ఏమార్పు లేదు. కేవలం మంత్రం, ధ్యానశ్లోకం కంఠస్తమైంది. ఇప్పుడు ఎటువంటి గందరగోళం లేకుండా తనకిచ్చిన మూడు మంత్రాలు చదవగలుగుతున్నాడు. అనుష్ఠాన పద్ధతి సవ్యంగా సులభంగా సాగుతోంది.

ఒకరోజు అతను బాలాత్రిపురసుందరి మంత్రం జపం చేస్తున్నాడు. అతను చాలా శ్రద్ధగా ఏకాగ్రతను మంత్రంపై పెట్టడానికి ప్రయత్నం చేస్తున్నాడు. అందుకోసం విశ్వప్రయత్నం చేస్తున్నాడు. అతనను కుంటున్నాడు, “నేను నా దృష్టాంతా కేవలం మంత్రంపైనే పెట్టాలి. బాహ్యవిషయాలేవి నా మనస్సును మర్చకుండా కేవలం మంత్ర ధ్యాసతో జపం చేయాలి”.

ఈ విధంగా తనలో తాను అనుకుంటూ (ఓ విధంగా సేల్ఫ్ హిప్నటైజ్) మంత్ర జపం మొదలుపెట్టాడు. అంతలో ఎవరో తన భుజంపై తట్టి పిలుస్తున్నట్టు అనిపించి, జపానికి  భంగంకలిగి కళ్ళు తెరిచి చూచాడు. మోహ తన భజం తట్టి పిలుస్తోంది.

చంచల్ కు చాలా కోపం కలిగింది. ఏమీ ఆలోచించకుండా పాపచెంపపై గట్టిగా కొట్టాడు. దాంతో పాపనేలపై పడిపోయింది. ఆ పాప తన తండ్రిని అంతకోపంగా ఇప్పటి వరకు చూడలేదు. పాప ఏడ్వడం మొదలెట్టింది. ఆమె చెంప ఎర్రగా కందిపోయింది. అంతలో ఆకర్ష పరుగున పూజ గదిలోకొచ్చింది. పరిస్థితి అర్థం అయ్యింది. ఆమె చంచల్ మీద అరిచింది “ఏంటి ఈ పిచ్చిపని? చిన్నపిల్లని అలాగేనా కొట్టడం?” అని మోహను తీసుకుని అక్కనుండి వెళ్ళిపోయింది.

చంచల్ మనస్సు కొద్దిసమయం శూన్యంగా అయిపోయింది.  జపానికి ఉపక్రమిస్తే శ్రద్ధ కుదరలేదు కానీ జపం ముగించాడు. ఇంత వరకు తన కూతురు మోహను ఎప్పుడూ కోప్పడలేదు. కానీ ఈ రోజు చెంపపైకొట్టాడు. చంచల్ కు చాలా బాధ అనిపించింది. ఆఫీస్ కు బయలుదేరాడు. మోహకోసం చూస్తే ఎక్కడా కనిపించలేదు. తనకు‘బాయ్’ చెప్పడానికి బయటికి రాలేదు. తను బండి స్టార్ట్ చేసాడు.

చంచల్ చాలా బాధపడ్డాడు. “నేనెంత పిచ్చిగా ప్రవర్తించాను, నేనెందుకు మోహను కొట్టాను? మోహ చిన్న పాప. ఆ పాపకు ఈ విషయాలేవి తెలియవు. ఆమె ఎప్పుడూ నాతో ఆడుకోవాలనుకుంటుంది. ఆమెకు టి.వి చూడటం, ఆడుకోవడం, హోటల్ కు వెళ్ళడం అంటే చాలా ఇష్టం. ఈ మధ్య నేను బయటకు తీసుకెళ్ళడంలేదు. ఇవ్వన్నీ ఎవరలవాటు చేశారు? నేను కాదూ? వీటన్నీటికీ నాది కాదూ బాధ్యత? మొదట నన్ను నేను శిక్షించుకోవాలి. ఇందులో మోహ తప్పేమి లేదు.

పిల్లలు మనం చూపిన దారిలో పెరుగుతారు. మనం చూపే మార్గంలో వారి జీవనగతి మరలుతుంది. ఈ మధ్య ఆకర్ష కూడా ఇంతముందులాగ లేదు. మా సాన్నిహిత్యం తగ్గిందేమో అనిపిస్తోంది. అదే కాక బయట కూడా సంఘంలో నా సంబంధాలు సన్నగిల్లుతున్నాయి. ఏం జరుగుతోంది? ఎందుకు నా సంబంధాలు సన్నగిల్లుతున్నాయి? ఇదే నా సాధన యొక్క ఫలితమా? ఇది బంధవిమోచనమా? కాదేమో నేను సరైనమార్గంలో పయనిస్తున్నానా? నా ఆలోచనలు సరైనవేనా? ఒక్కటి మాత్రం నిజం నేను మాత్రం ముందు మాదిరిగా లేను. అది మాత్రం నిజం. ఏదో తెలియని అలజడి నా మనస్సులో. ఏమిటది? ఎలా తెలుసుకోవాలి? ఎలా ముందుకు సాగాలి? నా సాధన కొనసాగించాలా? మానాలా? నేను సాధన పై మనస్సు లగ్నం చేయలేకపోతున్నాను కూడా. అసలేం సాధించలేకున్నాను. ఏం చేయాలి? ఎవరు నాకు సహాయపడతారు? ” ముందు ఈ ఆలోచనలన్నీ కట్టిపెట్టాలి అని అనుకొని తన కారులో రికార్డ్ ప్లేయర్ ఆన్ చేసాడు. భగవత్ గీత మొదలైంది. శ్రీకృష్ణుడు అర్జునునికి చెప్పుతున్నాడు “అర్జునా! ఈ బంధాలు, భాందవ్యాలు సంతోష సమయంలోనే, ఆపత్ కాలంలో నేను తప్ప ఎవరూ దగ్గరకురారు.”

వెంటనే చంచల్ కు ఏదో స్పురించింది. అవును గురువే సరియైన దారి చూపగలరు. గురువుగారిని కలవాలి అనుకున్నాడు. నా ఈ ఇబ్బందులకు వారి సహాయం, సలహా తీసుకోవాలి అనుకున్నాడు. ఎంత యాద్రుచ్చికం. శ్రీకృష్ణులు చెప్పిన గీత నాకు దారిచూపుతుంది. నా గురువులవారు నా ఈ ఆధ్యాత్మిక ప్రయాణంలో నా పూర్తి బాధ్యత వారిదే అని అన్నారు. వారే ఈ ఆటంకాలను తొలగించగలరు. కాబట్టి పెద్దగా చింతించకూడదు. అన్ని విఘ్నాలూ వారి అనుగ్రహంతో నివారించబడతాయి. రేపే గురువుగారిని కలవాలి. చంచల్ ఆకర్ష, మోహతో పాటుగా గురువు గారి దగ్గరకు వెళ్ళాలని నిశ్చయించుకున్నాడు.

తరువాత ఏం జరిగింది? .........

ఇంకావుంది.....